Spojrzenie na agresję - československý vlčiák / czechoslovakian wolfdog / československý vlčák / wilczak czechosłowacki

Przejdź do treści

Spojrzenie na agresję

Info
Spojrzenie na agresję.

Wilki używają agresji tylko wtedy, kiedy jest ona potrzebna. Kiedy nie jest to konieczne to nie używają przemocy, bo nie leży ona w ich naturze? Zachowania agresywne mogą przejawiać się w trojaki sposób: poprzez powarkiwania, mowę ciała i w ostateczności atak. Jednak wilk, jeśli nie zostanie do tego sprowokowany nie zaatakuje. Agresja objawia się w określonych sytuacjach i zazwyczaj w określonym celu. Tylko czasami pewne osobniki używają chętniej agresji w stosunku do innych, ale w większości przypadków jest ona potrzebna dla uzyskania pewnego dobrobytu i przeżycia w określonej sytuacji. Jeśli wilki były by agresywne i ciągle by ze sobą walczyły to już dawno by wyginęły. Społeczny system nie jest w stanie przeżyć niełagodzonej agresji. Bardzo często wilki są dyplomatami i szukają innych rozwiązań niż agresywna walka. Bardzo często wystarcza im demonstracja siły i opanowania. Przemoc jest ostatecznością i zazwyczaj tylko wtedy, kiedy wyczerpią wszystkie inne instrumenty.  
Wilki maja bardzo rozbudowany system komunikacji poprzez bogaty język mimiczny jak i słowny. Przy niezaburzonej komunikacji potrafią go bardzo dobrze i skrupulatnie wykorzystać w odniesieniu do innych ekosystemów. Po pierwsze wilk używa siły we własnej obronie, kiedy zostaje osaczony i zaczyna walczyć o własne życie, po drugie robi to w momencie walki o swoją pozycję alfy lub kiedy jest nadmiernie dominowany, po trzecie robi to, aby przeżyć, czyli o pożywienie, po czwarte takie zachowanie ma miejsce w obronie szczeniąt, po piąte, kiedy broni własnego terytorium w końcu po szóste zachowuje się tak w obawie przed nadchodzącym niebezpieczeństwem.
To wszystko możemy również odnieść do naszych Wilczaków, ponieważ wiele z nich zachowuje się wg podobnego schematu. Wiele z tego typu zachowań możemy ograniczyć do minimum zapewniając właściwe środowisko i odpowiedni poziom egzystencji, samodzielności i spokoju. Wilczaki są zwierzętami stadnymi i normalnie otrzymują wiele różnego rodzaju bodźcy stymulujących ich do życia jak i też do agresji. Nie chodzi tutaj tylko o samo jedzenie, ale o pewnego rodzaju pozycje i dążenie do posiadania czegoś lepszego. To jest jak najbardziej ludzka cecha, którą posiadają tez wilki. 
Znaczne ograniczanie terytorialności, nadmierna dominacja, wyznaczanie nienaturalnych granic, nadmierne tłumienie chęci wyrażania uczuć mogą prowadzić do znacznego psychicznego zamykania się, wewnątrz co przerodzi się w samą agresję bez konieczności wykorzystania innych instrumentów perswazji. Agresja u wilka dzieli się na groźby i atak. Wilk zawsze najpierw zaczyna straszyć sprawdzając tym samym reakcję oponenta. Straszenie nie jest atakiem i nie prowadzi do zagryzienia czy wściekłej walki. Wszystko zależy od postawy drugiej strony i jego zachowania. Wilki często wysuwają sygnały grożące poprzez mowę ciała czy chociażby wyrażają to słownie. Wilczaki zachowują się dokładnie tak samo. My ludzie tego nie rozumiemy i pojmujemy to, jako przejaw czystej agresji. Panuje takie przekonanie, " że jak pies warczy to następnym krokiem będzie atak". Jednak często wystarczy odpowiednia motywacja lub odpowiednie zachowanie przewodnika, aby Wilczak się wycofał i nie podjął walki z człowiekiem czy innym psem. 

Wróć do spisu treści